resonantie

"Ik heb geen beeld", "kunnen jullie me horen?" Ik zit de zoveelste presentatie te geven waar ik tegen mijn eigen PowerPointpresentatie aan moet praten. We kunnen elkaar niet meer in het echt treffen en we weten nu dat dat nog wel een poosje duurt. Waar ik het begin dit jaar nog wel een leuk experiment vond, ben ik er nu achter dat er voor mij zóveel verloren gaat als je niet in elkaars nabijheid bent. Ik mis 'resonantie'. Dat woord las ik deze week in een artikel over het nieuwe boek van de socioloog Hartmut Rosa. Resonantie is volgens hem een betekenisvolle uitwisseling met je omgeving. Er komt iets in beweging, dat over en weer energie geeft. Op die manier uitgelegd is resonantie zelfs wat ik onder zingeving versta. Je kunt zeggen dat resonantie ook via schermen kan plaatsvinden, maar ik heb het nog niet gemerkt, niet als spreker. Voor mij is daarmee de zin verdwenen. Ik houd ermee op. Gelukkig heb ik zin genoeg in andere dingen, lezen bijvoorbeeld, nadenken, wandelen en schrijven. Daar ga ik me de komende tijd op richten. Zodra het kan zal ik weer mensen ontmoeten, daar kijk ik naar uit, en tot die tijd resoneer ik wel even in mijn eentje, achter mijn bureau. Wie weet wat dat nog op gaat leveren.