de spierballen van de loopbaanadviseur

Als ik in mijn auto wil stappen deze ochtend, blijkt er een lading sneeuw achter te liggen van een meter hoog, vijf meter breed en tien meter lang. Dat is even slikken. De auto staat verstopt achter een schuur en ik ben zo stom geweest om daar niet te kijken, de afgelopen dagen. Ik hoopte (onbewust) dat het daar beschut was, maar de sneeuwstorm blijkt zich juist op het terrein achter die schuur te hebben uitgeleefd. Afgelegen wonen heeft zo zijn consequenties. De sneeuwschuif die ik opdiep uit de schuur, breekt na drie bewegingen af en hoewel ik dapper aan het scheppen ga met een spade, blijkt het al snel onbegonnen werk. Ik zal nooit op tijd in Groningen zijn.

Als loopbaanadviseur heb je een lange adem als het gaat om luisteren, nadenken en praten, maar dit is andere koek. Hier zijn spierballen en een groot uithoudingsvermogen nodig.

Ik besluit de afspraak van vanochtend af te zeggen en neem de tijd voor het stevige schep- en schraapwerk. Om half twee is de klus geklaard.

Inmiddels zit ik met trillende armen mails te beantwoorden, telefoontjes te plegen en straks volgt weer een online meeting. Morgen kan ik weer op pad. Mocht je me treffen en je afvragen waarom ik je vraag zelf je koffiekopje naar de tafel te tillen, dan weet je wat hier aan vooraf gegaan is.

10 februari 2021